Hoe word ik een on(der)wijs goede teamleider?

Samenvatting

Heb jij als onderwijs professional weleens een coördinerende of leidinggevende rol gehad? Dan weet je dat het vaak hard trekken is om anderen - je collega’s, medeleidinggevenden en soms zelfs je baas - in beweging te krijgen. Maar het kan toch niet de bedoeling zijn dat jij harder moet werken dan de mensen die je aanstuurt of waar je mee samenwerkt?

Wat zou het heerlijk zijn als jij achterover kunt gaan hangen en de anderen zelf hun verantwoordelijkheid pakken voor het werk dat gedaan moet worden. Zonder dat je ze achter hun kont aan hoeft te zitten en zelf overwerkt raakt. Klinkt dat als een utopie? Welnee, je moet gewoon de kunst afkijken bij het dier dat erin geslaagd is om mensen harder te laten werken om zijn soort in stand te houden dan hij zelf doet. De panda.

In dit boek staat het verhaal centraal van een docente die promoveert van collega naar leidinggevende. De worsteling met haar nieuwe rol, de nieuwe verhoudingen in het
team en de enorme veranderopdracht die ze heeft meegekregen, zorgen ervoor dat de boel volledig escaleert. Tot ze in aanraking komt met de vijf leiderschapslessen van de panda.

- Door het hoge edutainment-gehalte is dit managementboek een feest om te lezen.
- Ontwikkel een nieuw perspectief op mensgericht leiderschap. Door de onderwijssetting heel herkenbaar voor onderwijsprofessionals.

Recensies

Verrassend en inspirerend

Vijf lessen voor leiderschap die we kunnen trekken uit het gedrag van de pandabeer. Klinkt bizar. Toch doet auteur Raimke Groothuizen dat in haar boek 'Hoe wordt ik een on-der-wijs goede teamleider?'. Het is een managementboek in verhaalvorm. Je zou kunnen zeggen: Groothuizen stelt zich daarmee in een eeuwenlange traditie van verhalen met een moraal, zoals de fabels van Aesopus/La Fontaine, sprookjes, of modieuzer: het jeukwoord 'storytelling'. Groothuizen beschrijft de wederwaardigheden van een docent die gevraagd wordt om teamleider te worden op een mbo-opleiding. Vervolgens schetst ze overtuigend - regelmatig hilarisch -  de innerlijke roerselen van de hoofdpersoon en de schuivende verwachtingen van collega's en familie om haar heen. Zeer herkenbaar voor iedereen in het onderwijs, maar feitelijk voor iedereen die in een team werkt, want de mechanismen die ze schetst zijn universeel: de jaloerse directe collega die zelf teamleider had willen worden, de oude rot die zich gepiepeld voelt door zo'n 'meissie'... Hier en daar karikaturaal, maar hé: de stiefmoeder van Assepoester was ook over de top, toch?