Er was eens een meisje dat overduidelijk geen groene vingers had. Terwijl haar ouders in een huis vol weelderige kamerplanten woonden. Het meisje was opgegroeid met de meest prachtige planten en wilde die ook in haar huis.
Groene ambities, bruine blaadjes
Dus ze laadde haar karretje bomvol bij het tuincentrum en keek tevreden naar haar buit. Helaas vergat ze de planten drinken te geven. En een huiskamer vol dorre, bruine plantenlijkjes was het gevolg.
Haar ouders zeiden dat ze het maar moest opgeven. In de volle overtuiging dat ze nooit een plant in leven zou kunnen houden, kocht ze maar wat nepplanten.
Vertrouwen planten
Een goede vriendin wist van deze overtuiging. Toch had ze vertrouwen. Zo gaf ze haar af en toe een plant (vaak van het niet-zo-dorstige soort), die het meisje vervolgens – vakkundig, onbedoeld – liet verpieteren.
Totdat die vriendin zei: “Mijn pannenkoekenplant heeft baby’s gekregen, wil je er ook een?”
“Je weet toch dat ik alle planten dood laat gaan?” sputterde het meisje.
“Probeer het gewoon. Ik vertrouw erop dat jij dit kunt.”
Ze zette de babyplant op een donker plekje bij de kraan. Zo kreeg hij af en toe wat water. De plant bleef leven. Niet spectaculair – maar hij ging niet dood. En dat was nieuw.
Aandacht doet groeien
Na een half jaar gaf ze de plant een naam: Koekieplant. Ze groette hem ’s ochtends. En af en toe gaf ze hem een plekje in de zon.
De plant begon te groeien. En kreeg steeds meer blaadjes. En het meisje? Die groeide mee. Want door iets aandacht te geven, ontdekte ze ineens dat haar overtuiging niet klopte.
Alles wat je aandacht geeft, groeit.
Zelfs als het begint als iets kleins. Zelfs als niemand anders erin gelooft. Zelfs als het een babyplantje is met een gekke naam.
